Sergio Endrigo werd in 1933 geboren in Pola, in Istrië. Na de Tweede Wereldoorlog werd een stuk van het grondgebied bij Joegoslavië gevoegd, waarna Sergio met zijn moeder – zijn vader was ondertussen overleden – eerst naar Brindisi trok en zich vervolgens in Venetië vestigde. Daar begon hij gitaar en contrabas te spelen, en te zingen. Hij belandde in een paar orkesten en leerde zijn latere zwager Riccardo Del Turco kennen. In 1960 bracht hij zijn eerste soloplaat uit en het succes volgde met ‘Io che amo solo te’ in 1962. Hij werd bekend om zijn sobere, maar melodieuze, romantische en poëtische nummers. Hij speelde in een paar films, maar ging vooral zingen en schrijven, ook voor anderen zoals Dino’s hit ‘Te lo leggo neglo occhi’, later gecoverd door Franco Battiato.
…hij werd bekend om zijn sobere, maar melodieuze, romantische en poëtische nummers…
In 1966 nam hij voor de eerste keer deel aan San Remo, hij zou dat in totaal negen keer doen. In 1968 won hij met ‘Canzone per te’. Het was de eerste keer dat een songschrijver van de Genuese school, waartoe ook zijn vrienden Gino Paoli, Francesco De Gregori, Luigi Tenco en Bruno Lauzi behoorden, het festival won. De pers en het publiek konden niet anders dan het festival vergelijken met de vorige jaargang, met de tragische dood van Luigi Tenco. Er werd dan ook gezegd dat de overwinning een postume erkenning voor het oeuvre van Luigi Tenco was. Adriano Celentano was het niet eens met de overwinning van Endrigo, hij vond het nummer ouderwets en verliet de zaal toen de uitslag werd bekendgemaakt. Zelf werd hij derde met het nummer ‘Canzone’. Endrigo, de nederigheid zelve, zei vervolgens dat de jury zich misschien had vergist omdat de titels zo op elkaar leken. Uiteindelijk werden de nummers van beide heren grote hits. Endrigo ging dat jaar ook naar het Songfestival met ‘Marianne’. Het jaar nadien werd hij nog eens tweede op San Remo met ‘Lontano dagli occhi’, dat ook door de door John Lennon ontdekte Mary Hopkin werd gebracht en ook in haar Italiaanse versie een hit werd. In 1970 haalde hij brons, samen met Iva Zanicchi en hun ‘L’arca di Noè’. Dat jaar won Celentano en toen liet Endrigo optekenen dat hij blij was met zijn derde plaats en nog gelukkiger dat het publiek eindelijk Nicola di Bari had ontdekt, die toen tweede was geworden. Sergio vond het echter jammer dat Celentano had gewonnen, niet omdat het Celentano was, maar omwille van het naar zijn gevoel zwakke nummer.
…in de jaren ’70 maakte hij ook veel kindermuziek, vaak samen met de Braziliaan Vinicius de Moraes…
In de jaren ’70 maakte hij ook veel kindermuziek, vaak samen met de Braziliaan Vinicius de Moraes. Veel artiesten coverden zijn nummers in de loop der jaren. Heel prominent waren daarbij Amália Rodrigues, wiens fadoversie van ‘Canzone per te’ een Portugese klassieker werd. Ook Mina, Dalida, Orietta Berti, Claudio Baglioni, Fiorella Mannoia, Diodato en Gianna Nannini namen nummers van Sergio op. In 2005 overleed de zanger aan longkanker. Tien jaar na zijn dood bracht zijn dochter het album ‘Momenti di jazz’ uit, waarop tal van artiesten, onder wie Ornella Vanoni en Bruno Lauzi, jazzversies van zijn nummers maakten. Sinds 2012 wordt in Terni, waar Sergio en zijn vrouw begraven werden, ‘Tributo a Sergio Endrigo’ gehouden. Elk jaar komt een bekende artiest daar zijn nummers zingen. De voorbije jaren waren dat bijv. Francesca Michielin en Enrico Ruggeri. Endrigo werkte in de jaren ’60 en ’70 ook samen met (latere) filmcomponist Luis Bacalov, die in 1994 een Oscar won voor de muziek van de film ‘Il postino’. Het thema van de film bleek plagiaat van een nummer dat Endrigo samen met Riccardo Del Turco en Paolo Margheri had geschreven. Ze spanden een proces aan en werden in 2013, na het overlijden van Endrigo, in het gelijk gesteld, een postume muzikale erkenning voor Sergio. In 2010 bracht Elisa een eerbetoon voor Sergio op San Remo.
Andere toppers van Sergio Endrigo:
* Io che amo solo te (1962) (Zijn eerste en ook grootste hit is een eenvoudige liefdesverklaring aan zijn geliefde, aan wie hij zijn trouw belooft. Het nummer werd door Rolling Stone uitgeroepen tot een van de tien beste Italiaanse liedjes aller tijden. Het werd ook heel vaak gecoverd.)
* Teresa (1965) (Deze hit uit 1965 werd door de RAI gecensureerd. Hij zingt er dat hij niet van gisteren is en goed beseft dat hij niet de eerste man is voor de dame met wie hij samen is, en dat hij ook niet haar laatste zal zijn. Hij schreef het lied tijdens een familievakantie, waarbij tekst en muziek hem bijna tegelijk te binnen schoten, terwijl de vrouwen van de familie een geïmproviseerde sirtaki dansten. Ondanks de censuur werd het een hit en nam Sergio ook een half-Griekse versie op, die een grote hit in Griekenland werd. Gianni Morandi en Gino Paoli coverden het nummer later als eerbetoon.)
* Marianne (1968) (Sergio Endrigo mocht na zijn overwinning op San Remo met een ander nummer naar het Songfestival. Dat werd ‘Marianne’, in Italië niet een van zijn grootste hits, maar het haalde wel de charts in Vlaanderen. Met ‘Congratulations’ werd Cliff Richard dat jaar tweede voor het Verenigd Koninkrijk. Hij was weg van het nummer van zijn rivaal, die tiende werd, en nam het in het Engels en Duits op. Zijn versie werd ook bij ons een behoorlijke hit.)
Extra clips:
