Mia Martini was één van de belangrijkste zangeressen, vooral in de jaren ’70, met haar heel karakteristieke stem en expressieve vertolkingen. Ze begon al jong in de jaren ’60 als Mimi Bertè, een jonge yéyé-zangeres, maar zonder veel succes. Eind jaren ’60 verhuisde ze met haar moeder en drie zussen van Ancona naar Rome, waar ze samen met haar jongere zus Loredana Bertè en hun vriend Renato Zero een trio vormde. In 1971 verscheen haar eerste album met het nummer ‘Padre davvero’. Een commercieel succes was het niet echt, maar zowel het album als de single werden daarna wel klassiekers.
…was één van de belangrijkste zangeressen, vooral in de jaren ’70, met haar heel karakteristieke stem en expressieve vertolkingen…
Haar grote doorbraak kwam er in 1972 met ‘Piccolo uomo’ en het bijhorende album. Ze scoorde een enorme hit en won Festivalbar. Het jaar nadien scoorde ze haar grootste hit met ‘Minuetto’ en won Festivalbar opnieuw. Vanaf dan reeg ze de hits aan mekaar, maar ze kreeg problemen met haar platenfirma. Ze vond dat ze niet genoeg vrijheid had bij de keuze van haar nummers. Haar eerste grote hits werden vooral door Dario Baldan Bembo geschreven, zo ook ‘Minuetto’, waarop ook haar zus Loredana in het koortje zingt en naar Bach wordt gerefereerd.
Ze werkte ook met heel wat andere klinkende namen samen, zoals Claudio Baglioni, Lucio Battisti en Antonello Venditti. Ze kreeg enorme schulden doordat ze contractbreuk had gepleegd met haar eerste platenfirma en ook met de latere labels verliep het erg moeilijk. Aan San Remo wilde ze wel een paar keer deelnemen, maar ze werd niet geselecteerd of ze ging niet akkoord met het lied dat de platenfirma’s haar opdrongen. In 1977 trad ze in Frankrijk vaak samen met Charles Aznavour op en vanaf die tijd zong ze ook vooral nummers van haar toenmalige vriend Ivano Fossati. Eind jaren ’70 werd ze aan haar stembanden geopereerd, het gevolg van de mentale problemen waaraan ze de jaren voordien had geleden. Haar stem werd een stuk zwaarder en rauwer.
In 1982 stond ze dan eindelijk voor het eerst op het festival van San Remo, waar ze de speciaal voor haar ingevoerde prijs van de critici kreeg. Vervolgens was ze gedurende zeven jaar gedwongen zich terug te trekken uit de muziekwereld. De radio’s wilden haar nummers niet meer draaien, artiesten wilden en mochten niet optreden in tv-shows waar ook Mia aanwezig was, en niemand wilde nog met haar werken. Er werd gezegd dat als Mia ergens aanwezig was, dat ongeluk bracht. Heel vreemd, maar deze vorm van massahysterie heeft echt plaats gevonden in de Italiaanse muziekwereld. Ze trok zich terug in een huisje in Umbrië waar ze probeerde plaatselijk wat op te treden om haar schulden te kunnen afbetalen.
…in 1982 stond ze dan eindelijk voor het eerst op het festival van San Remo, waar ze de speciaal voor haar ingevoerde prijs van de critici kreeg…
In 1989 werd ze teruggehaald door een paar oude medewerkers en stond ze weer op San Remo, waar ze haar latere klassieker ‘Almeno tu nell’universo’ zong en ze net als in het jaar nadien opnieuw de prijs van de critici kreeg. Ondertussen was ze in ere hersteld en dat voelde ze ook zelf wanneer ze op het podium stond. In 1992 werd ze tweede op San Remo en toen mocht ze ook voor de tweede keer naar het Songfestival, waar ze met ‘Rapsodia’ mooi vierde werd. In 1977 was ze al eens in de tweede helft van het klassement geëindigd met ‘Libera’, een nummer dat ze in laatste instantie tegen haar zin in discoversie moest zingen.
…het is nooit helemaal opgehelderd wat er is gebeurd. Mia Martini is daarna wel een legende geworden…
Ze stond in 1993 voor de laatste keer op San Remo, in een duet met haar zus Loredana, die op dat moment een aantal jaar haar eigen zangcarrière op een laag pitje had gezet en aan een comeback toe was. De dames hadden zich ook verzoend nadat ze tien jaar niet met elkaar hadden gesproken. In 1995 stierf Mia Martini aan de gevolgen van een hartinfarct, maar er werd ook drugs in haar lichaam gevonden. Het is nooit helemaal opgehelderd wat er is gebeurd. Mia Martini is daarna wel een legende geworden. Haar muziek is nog steeds zeer geliefd en er werd ook al een film over haar gemaakt. Omdat ze drie keer de prijs van de critici op San Remo won, wordt de prijs sinds haar dood officieel de Mia Martini-prijs genoemd.
Andere toppers van Mia Martini:
* Piccolo uomo (1972) (haar grote doorbaak, geschreven door Dario Baldan Bembo, die niet onder stoelen of banken stak dat hij liever wilde dat de bekende groep Camaleonti het nummer zou zingen i.p.v. een onbekende zangeres)
* Agapimu (1974) (bij ons bekend als ‘Ik weet niet hoe’ van Benny Neyman en ook meegeschreven door de zangeres zelf)
* L’amore e’ il mio orizzonte (1976) (mooi nummer dat ze terugtrok uit San Remo, waarna ze contractbreuk pleegde bij haar platenfirma en de financiële problemen begonnen)
Extra clips:
