In 2002 brak de uit Cavarzere in Veneto afkomstige Tiziano Ferro door met de single ‘Perdono’. Het was meteen ook een zeer groot succes in Europa, met tal van top 5-noteringen en zelfs een nummer 1 in Nederland en Wallonië. Een jaar later triomfeerde hij ook met de Spaanse versie in de Spaanstalige markt. Aanvankelijk dacht de pers dat het om het zoveelste meisjesidool ging, dat al snel een eendagsvlieg zou blijken, maar niets was minder waar. Tiziano, geboren in 1980, begon al op zeer jonge leeftijd te schrijven. Hij was verlegen, had last van boulimie en overgewicht, werd gepest, en vond een uitlaatklep in de muziek. Hij nam zangles en studeerde ook klassieke gitaar, piano en drum. Eind jaren ’90 probeerde hij tevergeefs voor San Remo te worden geselecteerd, maar in 2001 werd hij alsnog ontdekt. EMI geloofde in zijn mix van pop, soul en zijn singer-songwriter-capaciteiten en bood hem een platencontract aan. Sindsdien bracht hij acht albums uit, die, op het eerste na, allemaal op 1 stonden en die hem ook in Europa en Latijns-Amerika in de aandacht hielden.
In 2004 verhuisde hij naar Mexico, een jaar later trok hij naar Manchester, in 2011 keerde hij terug naar Milaan en ondertussen woont hij al een tijdje in Los Angeles, waar hij ook een universiteitsdiploma vertaler Engels en Spaans haalde. In Latijns-Amerika kreeg hij het in 2006 even moeilijk, nadat hij in een interview had laten vallen dat alle Mexicaanse vrouwen een snor hebben. Het zorgde voor veel controverse en verenigingen van Mexicaanse artiesten en nationalisten wilden dat zijn platen in Mexico zouden worden verboden en hij er geen concerten meer zou mogen geven. Tiziano bood publiekelijk zijn excuses aan via de Mexicaanse ambassadeur in Rome, waarna de storm ging liggen.
…sindsdien bracht hij acht albums uit, die, op het eerste na, allemaal op 1 stonden en die hem ook in Europa en Latijns-Amerika in de aandacht hielden…
In 2010 bracht hij op zijn dertigste een boek uit, waarin hij zich outte. Later trouwde hij en hij heeft ondertussen twee kinderen met zijn man. Hij vreesde dat zijn homoseksualiteit een negatief effect op zijn populariteit zou hebben, maar dat bleek niet het geval. Nadat hij het bestverkochte album van 2009 op zijn naam had geschreven, bleef hij ook de jaren nadien aan de top en scoorde hij ook in 2015 de bestverkochte plaat van het jaar. Hij zat in de jury van The Voice in Spanje, won een Grammy voor zijn bijdrage aan een instrumentaal album van Chris Botti en David Foster, en opende San Remo 2017 met een pakkend eerbetoon aan Luigi Tenco. In 2020 was hij elke avond de eregast op San Remo, waar hij een hommage bracht aan een paar van de grootste San Remo-klassiekers, zoals ‘Nel blu dipinto di blu (volare)’ van Domenico Modugno, ‘Almeno tu nell’universo’ van Mia Martini en ’Portami a ballare’ van Luca Barbarossa.
…hij zat in de jury van The Voice in Spanje, won een Grammy voor zijn bijdrage aan een instrumentaal album van Chris Botti en David Foster, en opende San Remo 2017 met een pakkend eerbetoon aan Luigi Tenco…
Hij won tal van prijzen, waaronder ook MTV Italia Awards en MTV Europe Awards. Hij schreef nummers en hits voor veel andere artiesten, vooral Giusy Ferreri en Alessandra Amoroso, en duetteerde ook vaak met belangrijke namen zoals Mina, Franco Battiato, Giorgia, Biagio Antonacci, Laura Pausini, Iva Zanicchi, Gianna Nannini, Andrea Bocelli, Jovanotti, Irene Grandi en Michele Bravi. Hij werkte ook samen met internationale sterren als Ed Sheeran en John Legend.
Andere toppers van Tiziano Ferro:
* Non me lo so spiegare (2004) (derde single uit zijn tweede album, het derde bestverkochte album van het jaar, ‘111’, genoemd naar het aantal kilo’s dat hij tijdens zijn tienerjaren woog. Het nummer had hij al geschreven voor zijn eerste plaat, maar omdat het zo’n topper was, wilde de platenfirma het achterhouden. Het was de bedoeling dat als zijn eerste plaat zou floppen, hij daarna met dit nummer naar San Remo zou gaan. Het werd één van zijn grote klassiekers en drie jaar later nam Laura Pausini er samen met Tiziano een nieuwe versie van op, die ook erg in de smaak viel.)
* La differenza tra me e te (2012) (lead-single uit ‘L’amore è una cosa semplice’. Het werd opnieuw een superhit in Italië en internationaal valt vooral de top 3-notering in Wallonië op.)
* Troppo buono (2012) (Met de hoes van dit nummer stond hij ook op de cover van de Italiaanse Vanity Fair en de affiche van een grote Greenpeace-campagne om de CO2-uitstoot te doen verminderen. Die campagne had hij gelinkt aan zijn tournee. In het liedje haalt hij uit naar zijn geliefde omdat die zijn liefde niet heeft verdiend en omdat hijzelf te goed is geweest. Het wordt sterk ondersteund door strijkers, waardoor het nummer bijna als een klassiek festivallied klinkt.)
* Il conforto (2017) (grote hit uit ‘Il mestiere della vita’, het op één na bestverkochte album van 2016. Het is een duet met Carmen Consoli, met wie hij al eerder had samengewerkt. Hij nam het nummer twee jaar later ook nog eens op voor een album van Giorgia.)
Carmen Consoli werd in 1974 in Catania, Sicilië, geboren. Op haar vijftiende begon ze gitaar te spelen en trad ze toe tot een plaatselijke rockband. Ze verhuisde naar Rome en bracht in 1996 haar eerste album uit, terwijl ze deelnam aan de jongerensectie van San Remo. Het jaar nadien nam ze haar tweede plaat op en stond ze voor het eerst bij de gevestigde waarden op San Remo. Ze brak door en haalde twee albums later haar grootste succes met de plaat ‘Stato di necessità’. Ze nam toen voor de laatste keer deel aan San Remo en scoorde een paar grote hits.
…ze was de eerste zangeres die een Targa Tenco Award voor een album won…
In 2002 haalde ze met haar album ‘L’eccezione’, mede dankzij de gelijknamige hitsingle, voor het eerst de eerste plaats. Haar muziek werd toen ook rustiger. Die lijn zette ze ook op haar volgende succesvolle albums door, waarbij ze meer ging experimenteren met etnische invloeden en traditionele Siciliaanse muziek, waarvoor ze samenwerkte met Goran Bregovic en Angelique Kidjo. Ze leverde nummers af voor bekende Italiaanse films als ‘L’uomo che ama’ en ‘L’ultimo bacio’. Ze was de eerste zangeres die een Targa Tenco Award voor een album won. Ze werkte samen met Franco Battiato, Marina Rei, Max Gazzè, Ornella Vanoni en Lucio Dalla en schreef in 2001 een succesvol San Remo-nummer voor Paola Turci. Ze was de eerste vrouwelijke artiest die in het Olympisch Stadion in Rome optrad en ze toerde ook veel in het buitenland. Elvis Costello zei ooit dat er bij haar meer originele ideeën in een handvol liedjes zitten dan bij vele Amerikaanse groepen in een heel concert.
…ze was de eerste vrouwelijke artiest die in het Olympisch Stadion in Rome optrad…
Extra clips:
