Iva Zanicchi komt uit Ligonchio. Ze werd er in 1940 geboren en begon daar op haar twintigste aan zangwedstrijden deel te nemen. In 1961 werd ze in dezelfde wedstrijd ontdekt als Paola Neri, Gianni Morandi en Orietta Berti. In 1963 verscheen haar eerste single en kreeg ze de kans om op te treden in Amerika. Ze keerde terug met een liefde voor jazz, blues en soul en wilde graag die weg uit met haar eigen muziek. In 1964 scoorde ze haar eerste hit met ‘Come ti vorrei’ en het jaar nadien nam ze voor het eerst deel aan San Remo, met een compositie van Mogol. Haar muziek sloeg aanvankelijk vooral bij de jongeren aan. Hoewel behoorlijk succesvol, stond ze een beetje in de schaduw van Mina. Beide dames zaten bij dezelfde, onafhankelijke platenfirma en vermits Mina de populairste zangeres van het land was, stak het label meer geld in de promotie van haar platen en kreeg Mina de nummers ook als eerste aangeboden. Mina verliet het label echter in 1967 en vanaf dan kon men veel meer moeite voor Iva doen, waarna de hits al snel volgden.
De ‘Adelaar’ van Ligonchio werd ze genoemd. Met haar krachtige, warme stem ging ze al snel voor het betere lied. In de loop der jaren legde ze zich toe op o.a. Napolitaanse muziek, fado, jazz, Joodse traditionele muziek en tango. Ze wordt net als Mina, Milva, Ornella Vanoni en Patty Pravo beschouwd als een van de vijf belangrijkste zangeressen van haar generatie. In 1967 won ze San Remo met ‘Non pensare a me’, dat ze in tandem met de oudere Claudio Villa zong. Er kwam dat jaar veel kritiek op de jury, die in volle beatmuziek-tijden te ouderwets zou hebben gestemd en het was toen ook het festival met de zelfmoord van Luigi Tenco. Lucio Dalla zei achteraf dat hij teleurgesteld was dat Iva wat was afgeweken van haar eerdere successen. Ze stelde de fans echter meteen gerust dat ze zich ook weer meer op de jongeren zou gaan richten.
…de ‘Adelaar’ van Ligonchio werd ze genoemd. Met haar krachtige, warme stem ging ze al snel voor het betere lied…
Ook in 1969 won ze San Remo met ‘Zingara’, in tandem met Bobby Solo, waardoor ze dat jaar naar het Eurovisiesongfestival mocht. Daar werd ze dertiende met ‘Due grosse lacrime bianche’. Het jaar nadien haalde ze nog eens de derde plaats op San Remo met ‘L’arca di Noè’, één van haar grote klassiekers, die ze dat jaar samen verdedigde met Sergio Endrigo. Het nummer gaat over het lot van de mens en de tekst van Endrigo is behoorlijk somber. De pers was er wild van en gaf het de Critics Award. Iva nam in 1971 en 1972 twee opmerkelijke albums op, het eerste met nummers van Mikis Theodorakis en een jaar later een plaat met songs van Charles Aznavour, waarbij die laatste in Italië ook mee promotie voerde voor de plaat. Ze trad veel in het buitenland op, zo was ze de eerste Italiaanse artiest die een tournee door de Sovjet-Unie ondernam, en ze was ook de eerste popzangeres, die concerten gaf in de Italiaanse operazalen, zoals het Scala in Milaan. In 1974 won ze met ‘Ciao caro come stai?’ San Remo voor de derde keer, nog steeds een record voor een zangeres.
In de tweede helft van de jaren ’70 stond ze vaak in tv-shows, waarin ze zong, sketches speelde en improviseerde. Ze ging haar carrière steeds meer focussen op Spanje en Latijns-Amerika, waar ze ook een stevige carrière uitbouwde en veel optrad. Toen ze tegen de veertig aanliep, poseerde ze, net als Ornella Vanoni en Patty Pravo, voor Playboy. In 1985 begon ze te presenteren op de Italiaanse commerciële televisie van Silvio Berlusconi, waar ze één van de belangrijkste presentatrices werd. Ze kreeg haar eigen talkshows en presenteerde 3.000 afleveringen van ‘De juiste prijs’. Haar muziekcarrière verdween naar de achtergrond, terwijl ze ook meer ging acteren in films en series.
…in 1974 won ze met ‘Ciao caro come stai?’ San Remo voor de derde keer, nog steeds een record voor een zangeres…
In 2000 trad ze op in de grote show voor de vijftigste verjaardag van het San Remo-festival en tekende ze een nieuw platencontract bij Sugar, het label van haar collega Caterina Caselli. Van 2008 tot 2014 zat ze in het Europees Parlement voor Forza Italia. Ze schreef vier boeken, waaronder twee autobiografieën, waarmee ze prijzen won. Inmiddels grootmoeder, blijft ze tv-opdrachten, vaak ook als jurylid in zangwedstrijden, theatershows en muziek combineren. In 2022 deed ze op haar 82ste voor de elfde keer mee aan San Remo. Ze zong er ook een virtueel duet met en ter nagedachtenis van haar collega Milva, die in 2021 overleed. Ze nam daarna ook deel aan ‘Dancing with the stars’. In 2020 lag ze anderhalve week in het ziekenhuis door het coronavirus, waaraan ze dat jaar ook een van haar broers verloor.
…van 2008 tot 2014 zat ze in het Europees Parlement…
Andere toppers van Iva Zanicchi:
* Zingara (1969) (Hierin vraagt ze aan een zigeunerin om haar hand te lezen en haar hopelijk geluk in de liefde te voorspellen. Dat lijkt echter zeer onzeker. Beter liet ze het succes van het liedje voorspellen, want in tandem met Bobby Solo konden ze beiden hiermee hun tweede San Remo-trofee op de schouw zetten. Ze scoorden ook allebei een nummer 1-hit, maar het was vooral de versie van Iva, die daarna ook een klassieker werd. Het nummer was eerst aangeboden aan Gianni Morandi, maar die wilde op dat moment nog niet naar San Remo. Hij speelde wel gitaar op de versie van Bobby Solo.)
* Un fiume amaro (1970) (Iva liet de soul en blues een beetje achterwege en ging een aantal conceptplaten maken. Ze kwam in contact met de Griekse componist Mikis Theodorakis en nam een heel album met zijn nummers op. Mikis was zelf heel blij met de samenwerking en bedankte Iva, met een tekst op de hoes, voor het beschikbaar stellen van zijn muziek in Italië. Hij beschreef haar stem als ‘pleine de lumière, pleine de passion’. ‘Un fiume amaro’ werd een superhit en het album was een van de bestverkochte van het jaar en de grootste triomf in haar carrière. Sindsdien werd ze steeds ook gelabeld als een zangeres van droevige, melancholische liedjes.)
* La riva bianca, la riva nera (1971) (een zeer grote hit, waarin ze zingt over een soldaat en een kapitein die allebei dodelijk gewond raken tijdens de oorlog en die tot verschillende kampen behoren. Iva geeft een stem aan beiden, er ontstaat een vriendschap en ze ontdekken dat ze eigenlijk weinig verschillen en alleen door een rivier van elkaar gescheiden leefden. Het nummer werd ook een zeer grote hit in Latijns-Amerika en Spanje, waar het een hymne tegen het fascistische regime van dictator Franco werd.)
* Testarda io (la mia solitudine) (1974) (Iva ging haar muziek steeds meer verfijnen en met deze cover van de Braziliaanse singer-songwriter Roberto Carlos scoorde ze een van haar grootste hits en belangrijkste klassiekers. Luchino Visconti was zo onder de indruk van haar stem en interpretatie dat hij het lied toevoegde aan zijn film ‘Gruppo di famiglia in un interno’.)
Extra clips:
